سرویس جداسازی اینترنت از شبکه (که به آن “سرویس جداسازی شبکه” یا “سرویس اینترنت مستقل” نیز گفته می‌شود) تکنیکی است که به‌منظور افزایش امنیت و کنترل داده‌ها در فضای مجازی به‌کار می‌رود. این مفهوم ممکن است شامل جداسازی شبکه‌های داخلی و خارجی سازمان‌ها باشد تا از خطرات موجود در اینترنت به‌ویژه در برابر حملات سایبری، بدافزارها و نشت داده‌ها محافظت کند.

اجزاء کلیدی سرویس جداسازی اینترنت از شبکه:

1. معماری شبکه:

   • شبکه‌ها به دو قسمت جداگانه تقسیم می‌شوند: شبکه داخلی (که شامل سیستم‌ها و دستگاه‌های داخلی است) و اینترنت (که شامل منابع و خدمات آنلاین است).
   • استفاده از فایروال‌ها و روترها به‌منظور نظارت و مدیریت ترافیک ورودی و خروجی به این دو شبکه حائز اهمیت است.

2. کنترل دسترسی:

   • بروزرسانی‌هایی برای پروتکل‌های کنترل دسترسی به‌ها، برای این که فقط کاربران مجاز بتوانند به شبکه داخلی دسترسی پیدا کنند.
   • استفاده از احراز هویت چندعاملی به‌منظور افزایش امنیت دسترسی به شبکه داخلی.

3. فایروال‌های نسل جدید:

   • این فایروال‌ها به‌منظور فیلتر کردن ترافیک ورودی و خروجی بر اساس سیاست‌های امنیتی ایجاد می‌شوند و می‌توانند قابلیت‌هایی مانند شناسایی نفوذ، جلوگیری از نشت داده و کنترل برنامه را ارائه دهند.

4. VPN و شبکه‌های خصوصی:

   • استفاده از شبکه‌های خصوصی مجازی (VPN) برای اتصال امن به منابع داخلی از طریق اینترنت، که این کار به حفاظت از اطلاعات حساس کمک می‌کند.

5. جداسازی فیزیکی:

   • در برخی موارد، ارائه جداگانه شبکه‌های فیزیکی (مانند دستگاه‌های سخت‌افزاری جداگانه برای کاربردهای داخلی و خارجی) می‌تواند سطح امنیت را افزایش دهد.

6. آموزش و آگاهی:

   • برگزاری دوره‌های آموزشی و آزمون‌ها برای پرسنل درباره خطرات سایبری و بهترین شیوه‌های امنیتی